ترمه یکی از با سابقه ترین منسوجات دستبافت است که قرن ها معرف هنر و صنعت بافندگی استان یزد بوده و تولید آن در ایران به طور عمده منحصر به شهر یزد می باشد. ترمه یزد در بدو امر به زری بافی مشهور بوده است. اولین بار به وسیله ی خواجه غیاث الدین حدود چهارصد سال قبل به وجود آمد که گویا کارگاهی جنب محل فعلی بانک ملی یزد داشته است و به واسطه اینکه این پارچه در رنگ های مختلف و متنوع بافته می شد و دارای زحمت فراوان بافندگی بود، از طرف دیگر کمیاب و نادر بود؛ از قرب و منزلت ویژه ای برخوردار بود.
ترمه دورو از ابتکارات غیاث الدین یزدی بود که پس از تبدیل نقشه های پارچه از حالت ذهنی و سینه به سینه به چوب های نقشه (تخته های چهارگوش مخصوص) درآمد. وی به این فکر افتاد که از تداخل یک نقشه سرژه ۳/۱ و یک سرژه ۱/۳ به صورت یک در میان تار و همچنین پود فرد و زوج به ترتیب بالا، سرژه ای در روی پارچه یکسان و خط های مورب سرژه در هر دو روی پارچه به وضوح دیده شوند. با این اقدام، نمای سرژه ایران تغییر کرد و سفارشات اقصی نقاط دنیا را به دنبال داشت.
تفکرات و ابتکارات وی، تمام فاکتورهای رقابتی هندیان را مختل کرد به این ترتیب که آنها از پشم بزهای هیمالیا که الیاف بسیار بلند و ظریف دارند استفاده می کردند اما هنر غیاث الدین موجب کسادی بازار آنها شد. با استفاده از نخ های رنگی در تار و پود پارچه، نقوش جدیدی در ظاهر ترمه ایرانی بوجود آمد که “ترمه های راه راه” نامیده می شد که این اقدام از به کار بردن نخ های رنگی مناسب به صورت نواری در تارهای پارچه امکان پذیر شد و پارچه ترمه راه راه به بازار آمد و بسیار مورد توجه جهانیان قرار گرفت.